Me Miseram quid agam
Voor westerse en arabische sopraan, kamerkoor, kaval en fujara
Gepubliceerd door Donemus
Me Miseramwerd in 2021 geschreven voor Studium Chorale, in opdracht van het Fonds Podiumkunsten.
Gepubliceerd door Donemus
Studium Chorale, dir. Hans Leenders, met Paloma Lázaro Arteaga (Arabische alt), Rianne Wilbers (mezzosopraan), Nima Pournaghshband (Perzische tenor/countertenor), Marianne Noordink (ney, blokfluit) en Stefan Gerritsen (elektrische gitaar)
- 13 jun 2025, 20:00, Maastricht, Onze Lieve Vrouwebasiliek
- 15 jun 2025, 14:15, Amsterdam, Orgelpark
- 18 jun 2025, 20:00, Maastricht, AZC (François de Veyestraat 6)
"Me miseram, quid agam" is een Latijnse tekst, die betekent "Ik ben zo bedroefd, wat moet ik doen?". En "et nescio ubi posuerunt Eum" - "Ik weet niet waar ze hem gelegd hebben". En er is een tweede, Arabische stem die zingt "min al aamaq sarakhtu ilayka, yaa rab" wat betekent "uit de diepte roep ik tot u, oh Heer".
De twee vrouwen zingen samen, maar elk met haar eigen melodie.
Voor mij zingen de twee vrouwen - een westerse en een arabische - over hetzelfde: ze voelen zich bedroefd en wanhopig over het verlies van een dierbare, en ze weten niet waar hij is of waar hem te vinden.
Het is vreselijk om iemand waarvan je houdt te verliezen, en dat voelt hetzelfde in alle culturen.
Het combineren van westerse en oosterse culturen in deze muziek toont aan dat er gemeenschappelijke grond is tussen hen, wat suggereert dat de communicatie tussen oost en west minder moeilijk zou moeten zijn dan je misschien zou denken.
"Me Miseram quid agam" is het eerste deel van het drieluik "Somnium al Salaam / Droom van Vrede".
Met dit drieluik heb ik geprobeerd om de moeizame weg te laten zien die wij allemaal, van welke cultuur dan ook, volgen op zoek naar de ultieme droom van licht, rust en een paradijselijke vrede voor iedereen.
Toen ik het eerste deel van dit drieluik schreef, had dat alles te maken met de rampzalige gebeurtenissen in Afghanistan van een paar jaar geleden. Het gaat over het verlies van wat dierbaar was, in schril contrast met de vredige westerse klanken die suggereren dat alles goed komt als je maar vertrouwen hebt. Inmiddels zijn we helaas alweer een paar oorlogen verder.
De volgende twee delen verklanken de zoektocht naar een manier om vanuit de vele conflicten toch de ultieme droom van licht, rust, en paradijselijke vrede voor iedereen te kunnen waarmaken.
De westerse en Arabische solistes die in de laatste twee delen worden gecombineerd met een Perzische zanger, verklanken voor mij de wanhoop en het verlies die gelden voor iedereen die een oorlog meemaakt.
Maar het combineren van westerse en oosterse culturen in deze muziek toont aan dat er gemeenschappelijke grond is tussen hen, wat suggereert dat de communicatie tussen oost en west minder moeilijk zou moeten zijn dan je misschien zou denken.
Als we eerst maar eens naar elkaar willen luisteren...
Ik heb in de drie delen de verschillende talen en lijnen die de solisten zingen, gecombineerd met een westerse elektrische gitaar, een oosterse fluit en een koor dat Franse barok en gregoriaanse muziek zingt.
Je hoeft in het drieluik "Somnium al Salaam / Droom van Vrede" echt niet de exacte woorden en zinnen te begrijpen die worden gezongen. Daarvoor klinken er, en vaak ook nog eens tegelijkertijd, teveel verschillende talen: Arabisch, Perzisch, Hebreeuws, Spaans en Latijn.
Probeer gewoon de emotie te horen waarmee de woorden gezongen worden, dan begrijp je de muziek eigenlijk al.
De twee vrouwen zingen samen, maar elk met haar eigen melodie.
Voor mij zingen de twee vrouwen - een westerse en een arabische - over hetzelfde: ze voelen zich bedroefd en wanhopig over het verlies van een dierbare, en ze weten niet waar hij is of waar hem te vinden.
Het is vreselijk om iemand waarvan je houdt te verliezen, en dat voelt hetzelfde in alle culturen.
Het combineren van westerse en oosterse culturen in deze muziek toont aan dat er gemeenschappelijke grond is tussen hen, wat suggereert dat de communicatie tussen oost en west minder moeilijk zou moeten zijn dan je misschien zou denken.
"Me Miseram quid agam" is het eerste deel van het drieluik "Somnium al Salaam / Droom van Vrede".
Met dit drieluik heb ik geprobeerd om de moeizame weg te laten zien die wij allemaal, van welke cultuur dan ook, volgen op zoek naar de ultieme droom van licht, rust en een paradijselijke vrede voor iedereen.
Toen ik het eerste deel van dit drieluik schreef, had dat alles te maken met de rampzalige gebeurtenissen in Afghanistan van een paar jaar geleden. Het gaat over het verlies van wat dierbaar was, in schril contrast met de vredige westerse klanken die suggereren dat alles goed komt als je maar vertrouwen hebt. Inmiddels zijn we helaas alweer een paar oorlogen verder.
De volgende twee delen verklanken de zoektocht naar een manier om vanuit de vele conflicten toch de ultieme droom van licht, rust, en paradijselijke vrede voor iedereen te kunnen waarmaken.
De westerse en Arabische solistes die in de laatste twee delen worden gecombineerd met een Perzische zanger, verklanken voor mij de wanhoop en het verlies die gelden voor iedereen die een oorlog meemaakt.
Maar het combineren van westerse en oosterse culturen in deze muziek toont aan dat er gemeenschappelijke grond is tussen hen, wat suggereert dat de communicatie tussen oost en west minder moeilijk zou moeten zijn dan je misschien zou denken.
Als we eerst maar eens naar elkaar willen luisteren...
Ik heb in de drie delen de verschillende talen en lijnen die de solisten zingen, gecombineerd met een westerse elektrische gitaar, een oosterse fluit en een koor dat Franse barok en gregoriaanse muziek zingt.
Je hoeft in het drieluik "Somnium al Salaam / Droom van Vrede" echt niet de exacte woorden en zinnen te begrijpen die worden gezongen. Daarvoor klinken er, en vaak ook nog eens tegelijkertijd, teveel verschillende talen: Arabisch, Perzisch, Hebreeuws, Spaans en Latijn.
Probeer gewoon de emotie te horen waarmee de woorden gezongen worden, dan begrijp je de muziek eigenlijk al.